Erwin Axer - biografia

Jednak wciąż za swoje najważniejsze zadanie uważał zapoznawanie Polaków z najnowszym dorobkiem dramatu zachodniego. Stąd na deskach Teatru Współczesnego pojawiały się takie przedstawienia jak Macbett Eugenie’a Ionesco, Święto Borysa Tomasa Berhnarda czy Lir Edwarda Bonda.

Marta Fik, autorka pracy Trzydzieści pięć sezonów, tak charakteryzuje styl Axera:

Unika metafor jednoznacznych, metod nadmiernie ekspresyjnych, własny komentarz podając dyskretnie przez ustawienie niektórych sytuacji, tak z reguły osadzonych w klimacie całości, iż wiele rozwiązań dodanych przez reżysera przypisuje się autorowi, a także przez prowadzenia ról. Wiadomo powszechnie, że silną stroną realizacji Axerowskich jest aktorstwo i to aktorstwo określonego typu, nie nazbyt ekspresyjne, raczej tłumiące czy pozwalające domyślać się wielorakich namiętności niż dające im ujście.

Już od 1962 roku Axer ściśle współpracował z zagranicznymi teatrami, między innymi w RFN, ZSRR, Szwajcarii, Austrii, Holandii i USA. Reżyserując na najlepszych scenach świata skutecznie podpatrywał i wszczepiał polskim aktorom najnowsze kanony rzemiosła. Liczne podróże umożliwiły mu również zapoznawanie się z najnowszymi dziełami, które później przekazywał publiczności Teatru Współczesnego.

strona:   - 1 -  - 2 - 

  Dowiedz się więcej