Teatr absurdu i groteski

Teatr absurdu i groteski – inaczej określany teatrem awangardowym i antyteatrem był dominującym nurtem scenicznym przez niemal trzydzieści lat (od lat pięćdziesiątych do początku osiemdziesiątych). Za jego głównych przedstawicieli uważa się takich dramaturgów jak: Samuel Beckett, Eugene Ionesco, Alfred Jarry, Harold Pinter czy Sławomir Mrożek oraz reżyserów: Jerzy Grotowski, Peter Brook czy Tadeusz Kantor. Wymienieni wybitni twórcy starali się unikać jednak sformułowania teatr absurdu i groteski, aby nie dać się „zaszufladkować”.

W centrum nowego teatru stał człowiek współczesny, który czując się samotny i zagubiony podejmował absurdalne decyzje i działania. Ionesco na przykład uważał, że ludzkość sama skazała się na taki los porzucając religijny sposób myślenia. Rzeczywistość pozbawiona Boga musi rodzić w nas poczucie bezsensu i absurdu, uważał pisarz. Wymowa utworów powstających w tym nurcie niemal zawsze była pesymistyczna, dlatego też nazywano je „czarną literaturą”. Dramaty przesiąknięte były wówczas zimną ironią, drwiną i groteską.

  Dowiedz się więcej