Streszczenia i opracowania lektur szkolnych klp klp.pl Lektury Analizy i interpretacje Motywy literackie Epoki
Teatr absurdu i groteski – inaczej określany teatrem awangardowym i antyteatrem był dominującym nurtem scenicznym przez niemal trzydzieści lat (od lat pięćdziesiątych do początku osiemdziesiątych). Za jego głównych przedstawicieli uważa się takich dramaturgów jak: Samuel Beckett, Eugene Ionesco, Alfred Jarry, Harold Pinter czy Sławomir Mrożek oraz reżyserów: Jerzy Grotowski, Peter Brook czy Tadeusz Kantor. Wymienieni wybitni twórcy starali się unikać jednak sformułowania teatr absurdu i groteski, aby nie dać się „zaszufladkować”.

W centrum nowego teatru stał człowiek współczesny, który czując się samotny i zagubiony podejmował absurdalne decyzje i działania. Ionesco na przykład uważał, że ludzkość sama skazała się na taki los porzucając religijny sposób myślenia. Rzeczywistość pozbawiona Boga musi rodzić w nas poczucie bezsensu i absurdu, uważał pisarz. Wymowa utworów powstających w tym nurcie niemal zawsze była pesymistyczna, dlatego też nazywano je „czarną literaturą”. Dramaty przesiąknięte były wówczas zimną ironią, drwiną i groteską.


Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij




  Dowiedz się więcej
1  „Wujek Karol. Kapłańskie lata Papieża” - streszczenie
2  Trendy powojennej literatury powszechnej
3  Kolumbowie. Rocznik 20 - streszczenie i opracowanie