Adam Hanuszkiewicz - biografia

Adam Hanuszkiewicz (ur. 16 czerwca 1924 roku we Lwowie) – znany początkowo widowni jako aktor teatralny oraz filmowy, a dopiero nieco później jako wielce kontrowersyjny reżyser. Swoją karierę rozpoczął jako adept w 1945 roku w rzeszowskim Teatrze imienia Wandy Siemieszkowej. W tym samym roku pojawił się w Jeleniej Górze, gdzie zadebiutował jako aktor rolą Wacława w adaptacji Zemsty Aleksandra Fredry. Po uzyskaniu dyplomu aktorskiego z wyróżnieniem w 1946 roku w Łodzi przeniósł się do Krakowa, gdzie trafił pod opiekę artystyczną słynnego Juliusza Osterwy. Po ponad pięciu latach spędzonych w stolicy Małopolski przeniósł się do Warszawy. W latach 1949-1950 pracował w Teatrze Rozmaitości, by przeprowadzić się do Poznania.

W 1951 roku, właśnie w poznańskim Teatrze Polskim, zadebiutował jako reżyser. Jego pierwszą produkcją była Niespokojna starość Leonia Rachmanowa, utwór utrzymany w konwencji socrealistycznej. Była to bodajże jedyna sztuka proradziecka, jaką wyreżyserował w swojej długiej karierze Hanuszkiewicz.

Artysta zapisał się w historii w głównej mierze jako jeden z twórców Teatru Telewizji. W 1955 roku wyreżyserował Złotego lisa według prozy Jerzego Andrzejwskiego. Spektakl był emitowany na żywo przez Telewizję Polską. W okresie 1957-1963 Hanuszkiewicz pełnił rolę dyrektora artystycznego nowopowstałego teatru, który cieszył się wielką popularnością wśród telewidzów. Za jego kadencji na antenie pojawiły się m.in. Zielona Gęś Gałczyńskiego, Muchy Sartre’a, Dwóch mężczyzn na drodze Hłaski, Amy Foster Cobrada, Nasza mała stabilizacja Różewicza czy Dziady Mickiewicza osadzone w realiach Powstania Warszawskiego. Hanuszkiewicz realizował się jednocześnie w telewizji i na deskach teatru łącząc te dwie formy wyrazu i przeplatając ich elementy.
Zanim objął posadę dyrektora Teatru Narodowego po Kazimierzu Dejmku (zwolnionym po głośnej inscenizacji Dziadów z 1968 roku), Hanuszkiewicz przez blisko dwanaście lat pracował w Teatrze Powszechnym. Okres między 1956 a 1968 rokiem upłynął głównie pod znakiem popularnych produkcji, tworzonych zgodnie z duchem Teatru Telewizji. Jednak na początku lat sześćdziesiątych wyreżyserowała kilka spektakli, które wręcz zbulwersowały ówczesną opinię publiczną. Na przykład w jego Weselu Wyspiańskiego z 1963 roku wszystkie zjawy zastąpił Chochoł, a w Zbrodni i karze Dostojewskiego z 1964 roku nie dość, że sam wcielił się w główną postać, to wykorzystał wiele telewizyjnych zdobyczy technologicznych (chociażby wielkie ekrany). Nigdy nie ukrywał, że najważniejsza dla niego była sama inscenizacja. Innym popularnym przedstawieniem z tego okresu była adaptacja głośnej powieści Romana Bratnego Kolumbowie, rocznik 20, która wywołała wielką publiczną debatę na temat heroizmu wojennego.
Kiedy przejął funkcję po Dejmku, został uznany przez niektórych przedstawicieli środowiska teatralnego uznany za sojusznika PZPR. Bezsprzecznie najsłynniejszą premierą w Teatrze Narodowym za kadencji Hanuszkiewicza była Balladyna Słowackiego z 1974 roku, o której mówi się do dziś. Do historii przeszły już sceny, w których bohaterowie dramatu wjeżdżali na scenę na motocyklach marki honda.

Okres zawiadywania Teatrem Narodowym przez Hanuszkiewicza był bez wątpienia czasem niespotykanej dotąd prosperity i rozgłosu. Reżyserowane przez niego spektakle przyciągały jak magnes publiczność. Krytyka zarzucała mu jednak, że przedstawienia przez niego proponowane są płytkie i efekciarskie. Hanuszkiewicz jednak wciąż stawiał na klasyczny polski repertuar, wzbogacając dobrze znane widzom utwory o nowoczesne elementy. Na deskach sceny narodowej wystawił między innymi: Wesele Wyspiańskiego (w 1974 roku), Sen srebrny Salomei Słowackiego (w 1971 roku), Samuela Zborowskiego Mickiewicza (w 1981 roku), a także jego Dziady część III (w 1978 roku) i Pana Tadeusza (w 1982 roku), Fredry Trzy po trzy (w 1973 roku) i Męża i żonę (w 1977 roku), Treny Kochanowskiego (w 1979 roku).

strona:   - 1 -  - 2 - 

  Dowiedz się więcej