klp.plZ czasem stracił zapał do klasycznego baletu i zaczął poszukiwać nowego wyrazu artystycznego dla przekazania swoich emocji. W 1956 założył Studium Pantomimy, które trzy lata później przekształcił w słynny na całym świecie zawodowy Wrocławski Teatr Pantomimy.
Początkowo Tomaszewski przekładał na język ciała krótkie skecze i etiudy oparte na tekstach literackich. W ten sposób powstały takie spektakle jak Gabinet osobliwości (w 1961 roku), Wejście w labirynt (w 1963 roku) czy Ogród miłości (w 1966 roku). Swoją wizję artystyczną określił mianem teatru kulistego, w którego centrum znajdował się człowiek i twórcze możliwości ruchu. W przedstawieniach z tego okresu można było zaobserwować elementy teatru wschodniego, tradycyjnej pantomimy francuskiej, teatru ludowego, komedii dell’arte, prymitywizmu, średniowiecznego misterium oraz niemego filmu. Tomaszewski jako aktor występował w swoim teatrze do 1962 roku.
Zwrot nastąpił pod koniec lat sześćdziesiątych, kiedy po zaprezentowaniu widowni dziesięciu programów reżyser postanowił zrealizować widowisko pełnospektaklowe. Odejście Fausta według Goethego było wielkim przedsięwzięciem, nie tylko wyreżyserowanym przez Tomaszewskiego, ale opartym na jego choreografii i scenariuszu. Kolejne wielkie spektakle Wrocławskiego Teatru Pantomimy to Gilgamesz (z 1968 roku), Menażeria cesarzowej Flissy (z 1972 roku), Spór (z 1978 roku) oraz Hamlet – ironia i żałoba na motywach dzieła Szekspira (z 1979 roku).
Tomaszewski zastępując słowa ruchem stworzył oryginalny język ciała, który niekiedy lepiej oddawał przesłanie utworu niż mowa. Reżyser nigdy nie krył swojej fascynacji ludzkim ciałem. W jednym z wywiadów powiedział:
Człowiek jest najpiękniejszą istotą z całego stworzenia, jest odzwierciedleniem kosmosu. Człowiek w ruchu manifestuje się w swej najczystszej postaci. Jego życie wewnętrzne, duchowe i ruch stanowią o jego pełni. Człowiek, który jest w ruchu, dąży do czegoś, błądzi. I właśnie to błądzenie jest najpiękniejsze, najbardziej fascynujące. Rezultat nie jest już taki ważny, ale czas ruchu, bo o tym, że Ikar spadł, wiemy wszyscy. Ale jak do tego doszło? To mnie ciekawi.
Stworzony przez niego autorski teatr był unikatowy w skali światowej. Do głównych cech przedstawień pantomimicznych realizowanych przez Tomaszewskiego zalicza się zespołowość, nacisk na oprawę muzyczną i plastyczną oraz kanwę literacką oraz teatralność, odejście od czystej pantomimy (popularnej zwłaszcza we Francji). Wrocławski Teatr Pantomimy występował na całym świecie. Spektakle Tomaszewskiego podziwiali między innymi widzowie w Hiszpanii, Japonii, Australii, Meksyku czy Wenezueli. Zespół był też wielokrotnie nagradzany na międzynarodowych festiwalach teatralnych i tanecznych.
strona: - 1 - - 2 -
Autor: