Tadeusz Kantor - biografia

Kantor przez znaczną część swojej kariery artystycznej znany był na Zachodzie głównie jako malarz, a nie wizjoner teatru. Zwłaszcza we Francji jego prace cieszyły się dużym poważaniem. Z czasem w swoich pracach plastycznych zaczął wykorzystywać stare przedmioty, tworząc w ten sposób kompozycje półprzestrzenne. Wiele z prac malarskich Kantora miało ścisły związek z jego twórczością teatralną. Najlepszym tego przykładem może być cykl płócien zatytułowany Umarła klasa.

Najsłynniejsze spektakle artysty, czyli Wielopole, Wielopole, Umarła klasa, Niech sczezną artyści oraz Nigdy tu już nie powrócę zalicza się do tak zwanego „teatru śmierci”, czyli ostatniego etapu twórczości Kantora. W zasadzie do grona wymienionych utworów można zaliczyć również Jutro są moje urodziny, przedstawienie zrealizowane w rok po śmierci wielkiego reżysera. Główną cechą „teatru śmierci”, jak nie trudno się domyślić, jest przewijanie się głównego wątku śmierci. Ponadto Kantor realizował w tym nurcie postulat „Realności Najniższej Rangi”, znany z całej jego twórczości, polegający na tym, by zawsze sprawy umieszczać i wyrażać w materii jak najniżej, jak najniższej, biednej, pozbawionej godności, prestiżu, bezbronnej, często nawet nikczemnej, jak mówił sam Kantor.

  Dowiedz się więcej