klp.plPop-art wyrażał się poprzez środki wyrazu zaczerpnięte z kultury masowej, na przykład reklamy i komiksów. Omawiany prąd artystyczny uważa się za reakcję na dominującą wówczas ideę abstrakcjonizmu ekspresyjnego (reprezentowanego głównie przez Jacksona Pollocka). Pop-art zmierzał do zestawienia w sztuce elementów popularnych z wyrafinowanymi. Członkowie ruchu gloryfikowali kicz i ironię.
W powojennej Wielkiej Brytanii Pop-art wywodził się z postronnej obserwacji sytuacji panującej w społeczeństwie amerykańskim. Dużą inspiracją dla Brytyjczyków był również abstrakcjonizm ekspresjonistyczny i wywodzące się z niego przekonanie, że obrazy powinny być tworzone w wielkiej skali. Ponadto na Wyspach panowało przekonanie, że Pop-art stanowi naturalne przedłużenie idei dadaistycznych. Nowy prąd artystyczny różnił się jednak w podejściu do kultury masowej i zamiast ją napiętnować gloryfikował jej osiągnięcia. W Europie za swoistych ojców chrzestnych Pop-artu uważano między innymi Picassa i Duchampa.
Najwybitniejsi przedstawiciele omawianego nurtu w Wielkiej Brytanii wywodzili się z londyńskiej Independent Group, założonej w 1952 roku. IG gromadziła młodych malarzy, rzeźbiarzy, architektów, pisarzy i krytyków, którzy reprezentowali modernistyczne podejście do kultury, a także tradycyjne poglądy w stosunku do sztuki pięknej. Dyskusje wewnątrz grupy koncentrowały się wokół zagadnienia wpływu masowej reklamy, filmów, komiksów, fantastyki i technologii na kulturę Zachodu. Założycielami IG, a także jej najwybitniejszymi przedstawicielami, byli malarz Richard Hamilton i rzeźbiarz Eduardo Paolozzi.
Po raz pierwszy terminu „Pop-art” użył Anglik John McHale dla określenia ruchu artystycznego w 1954 roku. Pojęcie szybko się przyjęło i zaczęli się nim posługiwać sami członkowie IG.
Autor: 