Magdalena Abakanowicz - biografia

Magdalena Abakanowicz (ur. 20 czerwca 1930 roku w Falentach) to bodajże najsłynniejsza polska rzeźbiarka. Światową sławę zawdzięcza wykorzystywaniu tkanin jako głównego tworzywa w swoich pracach. Powszechnie uważa się ją za jedną z najważniejszych artystek dwudziestego wieku. W latach 1965-1990 pełniła funkcję profesora na ASP w Poznaniu, a także gościnnego wykładowcy na Uniwersytecie Kalifornijskim.

Ukończyła Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni w 1949 roku. Następnie wstąpiła do Gdańskiego ASP. W 1950 roku przeniosła się do Warszawy, do najlepszej wówczas Akademii Sztuk Pięknych w Polsce. Podczas jej studiów komunistyczne władze wcieliły w życie obowiązek tworzenia według wytycznych socjalnego realizmu. Ministerstwo Kultury szczególnie surowo wymagało przestrzegania nowych radzieckich kanonów zwłaszcza od studentów i wykładowców warszawskiego ASP.
Abaknowicz zdołała jednak odnaleźć coś, co ją zainteresowało na uczelni. Od takich wykładowców jak Anna Śledziewska, Eleonora Plutymska i Maria Urbanowicz, których dorobek artystyczny wywarł na nią wielki wpływ, „zaraziła” się również miłością do tkanin. Po ukończeniu warszawskiej ASP pomiędzy 1956 a 1959 rokiem pracowała głównie jako malarka. Jej ówczesne prace składały się z wielkich płóciennych arkuszy pomalowanych akwarelami, które zszywała ze sobą. Niektóre z nich swoim wyglądem przypominały ogromne rośliny lub egzotyczne ptaki.

Dzięki „odwilży” z 1956 roku, która umożliwiła artystom choć częściową swobodę twórczą, Abakanowicz pogłębiła swoje zainteresowanie elementami konstruktywizmu. W jej pracach z czasem zaczęły pojawiać się geometryczne kształty i figury. Pragnęła jednak stworzyć swój własny styl. W 1960 roku odbyła się jej pierwsza indywidualna wystawa w Galerii Kordegarda w Warszawie. Chociaż krytyka nie zwróciła na nią prawie żądnej uwagi, umożliwiła artystce wyjazd do szwajcarskiej Lozanny w 1962 roku i zaprezentowania swoich wielkich płócien na tamtejszym biennale.

W latach sześćdziesiątych powstały jedne z najważniejszych dzieł w karierze Abakanowicz. W 1967 roku rozpoczęła wykonywanie ogromnych trójwymiarowych sizalowych tkanin, które od jej nazwiska nazywa się abakanami. Podwieszane zwykle pod sufitem w galeriach robiły niezwykłe wrażenie na widzach, ponieważ wyglądem i rozmiarami przypominały organiczne płótna. Dzięki abakanom rzeźbiarka zyskała światowy rozgłos, który umożliwił jej swobodną realizację dalszych projektów artystycznych.
W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych Abaknowicz zmieniła zarówno tworzywo swoich prac, jak i ich skalę. Rozpoczęła wykonywanie figuratywnych i bezkształtnych rzeźb z kawałków tkanin, które zszywała ze sobą i zanurzała w syntetycznej żywicy, aby je utwardzić i nadać im kształt. W 1974 roku stworzyła serię dwunastu prac, którą zatytułowała Alternacje. Każda z rzeźb przedstawiała ludzką postać pozbawioną głowy i wydrążoną ze środka. Z kolei następna seria prac o nazwie Głowy, nad którą pracowała od 1973 do 1975 roku, składała się z wielkich głów pozbawionych twarzy. Między 1976 a 1980 rokiem Abakonowicz ponownie zadziwiła publiczność. Tym razem przedmiotem wystawy Plecy było osiemdziesiąt klęczących sylwetek ludzkich, zwróconych tyłem do widzów. W latach 1986-1987 artystka stworzyła pięćdziesiąt stojących figur, a cały zbiór zatytułowała Tłum I.
Okres lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych w twórczości Abakanowicz upłynął pod znakiem humanoidalnych rzeźb, których masowość odzwierciedlała poglądy twórczyni odnośnie kondycji współczesnego człowieka. Według niej, duża ilość postaci symbolizować miała zagubienie i anonimowość jednostki w nowoczesnym świecie. Zachodni krytycy dopatrywali się w tym również doskonałego odzwierciedlenia społeczeństwa żyjącego w państwie socjalistycznym, w którym poszczególni ludzie tracili swoją indywidualność na rzecz ogromnej, jednakowej i szarej masy.

strona:   - 1 -  - 2 - 

  Dowiedz się więcej