klp.plPierwszy raz terminu „realizm magiczny” użył niemiecki artysta Franz Roh na opisanie stylu Neue Sachlichkeit (Nową Rzeczowością) - kierunkiem artystycznym z przełomu lat 20. i 30. XX wieku, który starał się obiektywnie przedstawiać świat.
W latach 40. i 50. ponownie usłyszano o realizmie magicznym. Tym razem stało się to w Ameryce. Malarze Ivan Albright, Paul Cadmus, George Tooker określili tym mianem swoje dzieła, które były utrzymane w stylu bardzo realistycznym.
Choć nurt narodził się w Niemczech, szybko zaadaptował się w Ameryce Łacińskiej, stając się tam tendencją dominującą w literaturze. Pierwszymi utworami utrzymanymi w poetyce realizmu magicznego są Legendy gwatemalskie pisarza i poety gwatemalskiego, Laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1967 Miguela Angela Asturiasa (powstałe w 1930 roku) oraz Powszechna historia nikczemności Argentyńczyka Jorge Borgesa (1935).
Realizm magiczny rozkwitł, gdy zapanowała „moda” na latynoamerykańskich twórców.
Film
Choć realizm magiczny jest pojęciem związanym głównie z literaturą, to występuje on także w filmach. Wielu reżyserów z upodobaniem używa konwencji realizmu magicznego:
- Federico Fellini: Amarcord czy A statek płynie;
- John Boorman: Excalibur,
- Emir Kusturica: Czas cyganów, Underground, Życie jest cudem.
Do innych filmów, w których magia przeplata się z rzeczywistością, zaliczyć można takie dzieła, jak:
- Dramat komediowy Fisher King Terry’ego Gilliama z 1991 roku,
- Dramat Magnolia Paula Thomasa Andersona z 1999 roku,
- Dramat komediowy Amelia Jean-Pierre’a Jeuneta z 2001 roku,
- Dramat wojenny Czas apokalipsy Francisa Forda Coppoli z 1979 roku,
- Musical oparty na piosenkach Beatlesów Across the Univers Julie Taylor z 2007 roku.
strona: - 1 - - 2 -
Autor: