Realizm magiczny

Czas trwania

Realizm magiczny narodził się w latach 20. XX wieku jako określenie tendencji w sztukach plastycznych. Szybko jednak przeniósł się do literatury.

Zasięg oddziaływania

Ta tendencja artystyczna narodziła się w Niemczech, szybko adaptując się w hiszpańskim obszarze językowym i stając jednym z głównych nurtów literatury Ameryki Łacińskiej.

Założenia

Realizm magiczny jest reakcją na niemiecki ekspresjonizm. W niektórych założeniach pokrywa się także z Neue Sachlichkeit (Nową Rzeczowością) - kierunkiem artystycznym z przełomu lat 20. i 30. XX wieku, który starał się obiektywnie przedstawiać świat.

Teoretycy i artyści tworzący w tym nurcie starali się tworzyć w oparciu o wyobraźnię. Czerpali inspirację z mitów, legend, opowieści, które opowiadały im babki i matki (jak to się stało w przypadku Gabriela Garcii Marqueza, autora powieści Sto lat samotności, za którą w 1982 roku otrzymał Literacką Nagrodę Nobla).

Najważniejszą cechą powieści realizmu magicznego jest opisywanie zjawisk z perspektywy „innej”, „magicznej” rzeczywistości, wprowadzenie do codziennej rzeczywistości elementów irracjonalnych, niezwykłych, tajemniczych.

Przedstawiciele

Przedstawicielami realizmu magicznego są przede wszystkim twórcy latynoamerykańscy, tacy jak:
- Alejo Carpentiera, Eksplozja w katedrze, Królestwo z tego świata (El reino de este mundo), Podróż do źródeł czasu (Los pasos perdidos)
- Argentyńczyk Jorge'a Luis Borges, autor Alefa (El Aleph) – zbioru opowiadań z 1949 roku.
- Jacques Stephen Alexis,
- Juan Rulfo, meksykański autor, mający na swoim koncie takie utwory, jak Równina w płomieniach (El llano en llamas 1953) czy Pedro Páramo (1955),
- Laureat Nagrody Cervantesa Carlos Fuentes,
- Isabel Allende – Dom dusz (La casa de los esp�ritus), Opowieści Ewy Luny (Cuentos de Eva Luna),
- Italo Calvino – Niewidoczne miasta (Le città invisibili).



Najwybitniejszym przedstawicielem nurtu jest oczywiście kolumbijski powieściopisarz, dziennikarz i działacz społeczny, noblista Gabriel Garc�a Márquez, autor Stu lat samotności, Dwunastu opowiadań tułaczych czy Rzeczy o mych smutnych dziwkach. W jednym wywiadów, gdy opowiadał o początkach pisania w mało znanym jeszcze nurcie, wyznał

Mój najważniejszy problem polegał na zniszczeniu linii demarkacyjnej, która oddziela to co wydaje się być realne od tego co fantastyczne.

strona:   - 1 -  - 2 - 

  Dowiedz się więcej