klp.pl
Dobrze wiedzieć
Podmiot domyślny nie jest wskazany wprost. Możemy się domyśleć, kto jest podmiotem poprzez analizę orzeczenia.
Podmiot domyślny nie jest wskazany wprost. Możemy się domyśleć, kto jest podmiotem poprzez analizę orzeczenia.
Dobrze wiedzieć
Orzeczenie to ta część zdania, która informuje o wykonywanej przez podmiot czynności, o procesie, jakiemu jest poddawany podmiot lub o stanie, w jakim się podmiot znajduje. Wyrażane jest za pomocą czasownika.
Orzeczenie to ta część zdania, która informuje o wykonywanej przez podmiot czynności, o procesie, jakiemu jest poddawany podmiot lub o stanie, w jakim się podmiot znajduje. Wyrażane jest za pomocą czasownika.
Spójrz na poniższe zdania:
Polecę kiedyś do Azji.
Wiesz może, która jest godzina?
Nie widzieliśmy dziś nauczycielki.
Czy jesteś w stanie domyślić się, kto jest tutaj podmiotem? Wystarczy spojrzeć na końcówki fleksyjne użytych tu czasowników (pogrubione dla ułatwienia):
Polecę kiedyś do Azji.
Podmiot to ja, czyli pierwsza osoba liczby pojedynczej.
Wiesz może, która jest godzina?
Podmiot to ty, czyli druga osoba liczby pojedynczej.
Nie widzieliśmy dziś nauczycielki.
Podmiot to my, czyli pierwsza osoba liczby mnogiej.
Jeśli w zdaniu podmiot nie jest wyrażony wprost, ale jesteś w stanie domyślić się go dzięki końcówce fleksyjnej czasownika, to znaczy, że masz do czynienia z podmiotem domyślnym.
Dobrze wiedzieć
W języku polskim nadużywanie zaimków osobowych w mianowniku uznawane jest za błąd. To znaczy, że poprawnie będzie powiedzieć np. mam dwadzieścia lat, widzieliśmy ducha czy musisz pójść do sklepu, a nie: ja mam dwadzieścia lat, my widzieliśmy ducha czy ty musisz pójść do sklepu. Zauważ jednak, że w wielu innych językach jest to wymagane dla poprawnego zrozumienia wypowiedzi. Przykładem tego może być, chociażby język angielski, w którym zawsze musisz wskazać zaimek osobowy (I, you, he, she, it, we, they).
W języku polskim nadużywanie zaimków osobowych w mianowniku uznawane jest za błąd. To znaczy, że poprawnie będzie powiedzieć np. mam dwadzieścia lat, widzieliśmy ducha czy musisz pójść do sklepu, a nie: ja mam dwadzieścia lat, my widzieliśmy ducha czy ty musisz pójść do sklepu. Zauważ jednak, że w wielu innych językach jest to wymagane dla poprawnego zrozumienia wypowiedzi. Przykładem tego może być, chociażby język angielski, w którym zawsze musisz wskazać zaimek osobowy (I, you, he, she, it, we, they).
Autor: